Jest najwyższym wzniesieniem Powiatu Lubińskiego, wznosi się na wys. 217 m.n.p.m. Stanowi ciekawy punkt na mapie tras pieszych, biegowych i rowerowych mieszkańców Lubina i okolic, doceniających jej malownicze położenie na Wzgórzach Dalkowskich.
Górę chyba codziennie odwiedzają fanatycy dwóch kółek, ponieważ w jej okolicach znajduje się piękna trasa MTB, a i biegacze z Lubina obierają ją i sąsiednie wzniesienia (Wenus, Kropelka, Długa, Ostrzyca) za obowiązkowy punkt treningów długodystansowych. Jest to również punkt pieszych wypraw lubińskiego PTTKu. Rokrocznie odbywa się na Grzybową pieszy rajd, a także zimowe czuwanie dla najbardziej wytrwałych. Dziś na szczycie znajduje się pamiątkowy głaz. Narzutowy eratyk pozwala każdemu turyście na jasne określenie w którym dokładnie miejscu znajduje się szczyt, co mogłoby nie być takie oczywiste w tym przypadku, a to ze względu na budowę Grzybowej Góry. To bardzo szerokie, wrzecionowate, morenowe wzniesienie ma dość strome podejście, ale sam korpus charakteryzuje się dużą wypłaszczoną powierzchnią, która nie posiada ewidentnego szczytu. Głaz pozwala odnaleźć to miejsce.
Okazuje się, że nie od dzisiaj wzniesienie przyciągało turystów. Tutaj zaczyna się historia o XIX-wiecznych turystach, którzy już pod koniec lat 90-tych tamtego wieku odkryli to malownicze miejsce i ochoczo odwiedzali. A skoro tak się stało, pojawiło się także zapotrzebowanie na lokalną infrastrukturę turystyczną. Ówcześni włodarze tych ziem potrafili dostrzec w tym urokliwym miejscu potencjał. Na początku XX wieku Max Kleinwachter otworzył u stóp góry, w Koźlicach karczmę, a leśnicy zadbali aby Góra była coraz bardziej atrakcyjna. Wilhelm Schulz wytyczył ścieżki edukacyjne, leśnicy zbudowali także na szczycie małą promenadę. Zbudowali także (!) znakomity tor saneczkowy, aby i zimą przyciągnąć na wzniesienie turystów. Z Koźlic do góry prowadziła brzozowa alejka.
Punktem kulminacyjnym przy tworzeniu tego parku krajobrazowego była wybudowana w latach 30-tych XX-ego wieku niewielka urokliwa Wieża Widokowa Aussichtsturmin der Pilz, z której szczytu rozciągał się przepiękny widok na całą okolicę – aż po sam Lubin. Dzięki temu wzniesienie stanowiło atrakcję turystyczną, której sława sięgała daleko poza najbliższą okolicę.
II wojna światowa zmieniła oblicze całej okolicy. Wzgórze porosło samosiejkami (dziś to już gęsty las), wieża zbutwiała i rozsypała się. Jej resztki powojenni gospodarze przeznaczyli na opał. O restauracji pełniącej funkcje schroniska na szlaku i o torze saneczkowym nikt już nie pamięta. Nadal widoczne są malownicze wąwozy, strome ścieżki i jest coraz większy ruch na szczycie.
Istnieje obecnie trend odbudowywania wież widokowych. Koło Lubina taka była! Może i tą atrakcję odbudować ???
źródła:
Konrad Klose „Geschichte der Stadt Lüben”1924
Biliński J., Lubin i okolice, Wrocław 1976
Biliński J,. Przewodnik po Ziemi Lubińskiej, Wrocław 1971
lueben-damals.de/
miedziowe.pl/content/view/33265/78/
www.niederschlesien.info/
www.pttk.lubin.pl/
